Bu çalışma, Mimar Sinan döneminde tasarlanan cami iç ve dış mekan elemanlarını insan merkezli tasarım açısından değerlendirmektedir. Mimar Sinan dönemi camilerinde estetik değer, süs ve bezemelerden çok strüktürdeki oran ve orantı ile sağlanmıştır; detaylar özenle hesaplanmış ve tesadüfi unsurlara yer verilmemiştir. Bu yaklaşım, kullanıcı ihtiyaçlarını ön planda tutularak işlevsel ve kullanıcı dostu çözümler üretilmesine olanak vermiştir. Araştırmada, cami iç ve dış mekan elemanlarının işlevsel, ergonomik, ve duygusal tasarım yönleri ele alınarak, 16. yüzyılda tasarlanan bu elemanların günümüzde kabul edilen tasarım yaklaşımları ile ne derece örtüştüğünü değerlendirmek, ve geçmiş ile günümüz arasında bir bağlantı kurmak amaçlanmaktadır. Kapsam olarak, Mimar Sinan’ın İstanbul’daki eserlerinde saha çalışması yürütülerek iç ve dış mekan elemanları incelenmiştir. Atik Valide Sultan, Azapkapı Sokollu, Kılıç Ali Paşa, Süleymaniye ve Üsküdar Mihrimah Sultan camileri ziyaret edilerek ayrıntılı incelemeler yapılmış; cami iç ve dış mekan elemanları olarak minber, korkuluk, niş, şadırvan ve sütunçelere odaklanılarak cami kullanıcılarının fiziksel ve duygusal deneyimlerine katkıları incelenmiştir. Araştırmanın sonucunda, incelenen cami elemanlarının tasarımında kullanılabilirlik, ergonomi, ve duygusal memnuniyet gibi insan merkezli tasarım prensiplerini içeren yaklaşımlar görülmüştür. Mimar Sinan döneminde minberlerin, boşluklu yapısı ile mekan içerisinde ses ve ışığı geçirerek etkileşimi artırdığı, korkulukların güvenliği sağlarken alçak tasarımı ile oturma seviyesinden cami seyrini kolaylaştırdığı tespit edilmiştir. Nişler, insan erişimine uygun ebatlarıyla pratik depolama çözümleri sağlarken, şadırvanlar abdest alma sürecini kolaylaştıran ergonomik özellikler sunmaktadır. Sütunçeler ise, cami içerisindeki önemli bölgeleri tanımlayarak kullanıcılar ile iletişime katkıda bulunmaktadır. Cami girişi, mihrap vb. alanlarda köşeler hareketlendirilerek daha dinamik bir hale getirilir, bu şekilde cami kullanıcılarının odaklanması gereken noktalara dikkat çekilir. Bütün bu elemanlar, işlevsel ve ergonomik detaylarla kullanıcılara konfor ve güvenlik sunmuş, mekansal bütünlüğü arttırarak sosyal etkileşimi desteklemiştir. Böylece, Sinan dönemi cami elemanlarının sadece görsellikle sınırlı kalmadığı, aynı zamanda işlevsel ve kullanıcı dostu tasarım özellikleri içerdiği tespit edilmiş, günümüzde kabul edilen tasarım yaklaşımlarına paralellik göstererek tasarımlarının zamansız olduğu görülmüştür.